(No) Cassette Conversation. Rozmowa z Emmą i Dorianem, duetem Promenade Cinema

Jeśli mówimy już o koncertach: niewielkie, czy jednak te duże?

Dorian: Kiedyś graliśmy dla zabawy. Teraz, otrzymując zaproszenie na jakiś występ – klubowy czy festiwalowy – i decydując się na miejsce, w którym zagramy, najpierw przygotowujemy się mentalnie. Ponieważ przede wszystkim dbamy o brzmienie, i to jest dla nas najważniejsze, przechodzimy proces myślowy typu: “co zrobić, by najlepiej zabrzmieć, czy będziemy pasowali do tego miejsca, wydarzenia?” Tak się dzieje na przykład wtedy, gdy mamy zagrać w małym klubie, ale wiemy, że nie ma tam odpowiedniej przestrzeni, i nie będziemy brzmieć tak, jak powinniśmy. Jeśli nie ma przeszkód, wolimy zagrać coś większego, bo wiemy, że potrafimy to zrobić dobrze, najlepiej jak potrafimy.

Ciągle rozwijamy się jako zespół, a odkryliśmy, że graliśmy sporo koncertów po prostu dla zabawy, że staraliśmy się to robić dla nas samych, bo to pozwalało uciec od tej całej nerwówki, na wielu poziomach. I było fajnie. Nie mogliśmy się doczekać kolejnego spotkania z zespołem na scenie (mamy nadzieję, że nie tylko my tak mieliśmy). Przede wszystkim jednak tworzymy muzykę, ponieważ najważniejsze dla nas jest, by patrzeć w przyszłość. Powiem nawet, że musimy ją tworzyć. Wiem, że wszyscy muzycy tak mówią, bo muszą (śmiech), ale jeśli na przykład ja nie byłbym twórczy, po prostu bym oszalał.

I tu rodzi się pytanie: kto w Waszym duecie decyduje o słowach, a kto o muzyce?

Dorian: Oboje podchodzimy do tego inaczej. Ja lubię pisać i chętnie to robię, nieważne, czy będzie to dobre czy złe. Tymczasem Emma wymaga, że wszystko będzie świetne, zanim coś pokaże. Wymaga tego przede wszystkim od siebie, ale czasem też ode mnie. Bo Emma jest perfekcjonistką, dba o szczegóły, podczas gdy ja raczej rzeczy ogólne. Możesz dobrze zaśpiewać piosenkę, i ja wiem jak taką napisać, znam odpowiednie akordy, ale zawsze zaczynamy pracować razem, bo to po prostu musi być napisane dobrze.

Emma: Ja przygotowuję się do pisania pewnego rodzaju piosenek, na końcu musimy wiedzieć, co znajdzie się na kolejnym albumie. Skupiam się na tym, jakie elementy muzyki mają się wyróżniać, jakie przyciągają moją uwagę, i to mnie wówczas najbardziej zajmuje. Staram się odbyć coś na kształt podróży, podczas której okazuje się, że jednego dnia coś sprawdza się lepiej, niż drugiego. I trzeba się na coś zdecydować. Uwielbiam ten czas, kiedy wspólnie pracujemy, naprawdę. Możemy mieć odrębne pomysły, ale i tak je kumulujemy, by być „wstrząśniętym” efektem, piosenką. Jest łatwiej

Dorian: Wiesz, nawet kiedy przychodzę z ogólnymi pomysłami, pracujemy nad tym, by je wykończyć. Lubię przechodzić z nią przez ten proces.

Potrzebujesz Emmy, by dokończyć swoje partie?

Dorian: To dlatego, że jestem bardzo otwarty na współpracę. Nie byłbym w pełni usatysfakcjonowany robiąc coś samemu. Mówię wtedy: Emma, przygotuj to do końca…

…czyli po prostu się uzupełniacie?

Emma: Czasami pracujemy oddzielnie, a potem coś łączymy, innym razem pracujemy wspólnie. Na przykład w „Spotlight”, kiedy decydowaliśmy, jak mają brzmieć syntezatory, czy zadziałać loopy. „To ułóż tak, tego nie” – to jest bardzo organiczne. Ponieważ jesteśmy parą, mieszkamy razem, nikt nie robi zbyt wiele samodzielnie z muzyką, bo nie da się tego ukryć przed drugą osobą, i nie zaangażować jej (śmiech).

Dorian: I to jest najlepsze, bo staję wtedy w obliczu takiej sytuacji. Emma: „Możesz tego posłuchać? Powiedz mi, co o tym myślisz.” A ja na to: „Miałem ciężki dzień w pracy, toksyczny umysłowo. Wiem, że to jest we właściwym miejscu”. Zawsze jest dobry czas na to, by iść do przodu. Pracujemy wspólnie cały dzień, uzupełniamy się 24/7. Oboje wiemy, że możemy wnieść coś twórczego, podzielić się tym, że inwestujemy tym w nas samych.